Bir tanıdığım bana, “Bu acılara nasıl dayanıyorsun? Bunca acıyı neden çekiyorsun? Bir de, o mumlarla yaktırıyorsun kendini. Yazık değil mi sana.” demişti. Halime pek üzülmüştü. Beni, bu hayattan çekip kurtarmak istediğine eminim. O, bana nasıl hayretle bakıp konuşuyorsa, aynı şekilde ben de hayretle dinleyerek O’na baktım. O’nun söylediği yerden hiç bakmadım, düşünmedim. Öyle hissetmedim çünkü. Bu benim en büyük zevkim olmasından öte, gerçekliğim. Efendim ile yaşadığım her anı ve her duygunun sonsuza kadar sürmesini istiyorum. Konu Efendim olunca arsız ve doyumsuzum.
Sikilirken Veya Ağzımdayken En Zevk Aldığım An
Acıyı, fiziki olarak herkes gibi hissediyorum. Gerçekten canım acıyor. Kızarıklıklar ve morluklar oluşuyor. Aynada görünce mutlu oluyorum. Kötü bir yanı varsa, izler çabuk geçiyor. Kısa veya uzun süreli ağrılarım oluyor. Efendim sembolik hareketlerle vurmuyor. Hatta, vuruşların şiddeti beni şaşırtıyor. Haşa! Şikayetçi değilim.
Şimdi, aklıma orospuluk yaparken çektiğim acılar geldi. Canım tam olarak, falakaya karşın çok çok daha fazla acı çekiyor. Sikilirken veya ağzımdayken en zevk aldığım an, en çok acı çektiğim an. Diyeceğim o ki, keyifle çekiyorum o ağrılarımı. Hepsinin bir sebebi ve bedeli var. Fark ettirdiği güzellikler var. En önemlisi, acıya değer Efendi’nin ayakları altında olmanın tadını hiçbir konfora değişmem.
Bu Yola Sizinle Çıktım
Sadece, Efendim olduğu için değil. Kalbine ve insanlığına taptığım biridir Efendim. İnsanların hayatlarına öyle dokunuşlar yapıyor ki, bakış açıları ve hayat kaliteleri değişiyor. Umut ve heyecanla yollarına devam ediyorlar. Kimselerin cesaret edemeyeceği sorumlulukları üstleniyor. Onlara karşı kalbi buruk olsa da! Efendim’in davet ettiği yol oldukça zor ve fedakarlık ister. Bu süreçte de, asla yalnız bırakmaz.
Mesafelere rağmen varlığını fiziken yakında olandan daha yakın ve samimiyetle hissettirir. O’nun değerini tavsiyelerini dinleyenler ya da artık Efendim’i kaybedenler çok iyi anlar. İnsan suretinde yaratılmasaydı, melek olacağına inanıyorum. İyi ki, siz varsınız Efendim. İyi ki, bu yola sizinle çıktım.
Hayata BDSM’siz Baktığımda
BDSM içinde yaşadığım her şey benim seçimim. Dayanmaya çalıştığım, tüm hatalarıma ve beceriksizliklerime rağmen ille de Efendim’in kölesi olacağım ısrarı benim tercihim. Tuhaf gelebilir, ancak hissettiğim tam da şu ki; köleliği en lüks seviyede yaşayan ben ve Efendim’in diğer köleleridir. Bu durum, Efendim’in mükemmel bir insan ve Efendi oluşundandır.
Falakanın sonunda da, Efendim’e söylediğim gibi: “Her şeye de dayanmamak lazım.” Bunu söylerken, BDSM’den bağımsız sosyal hayatlarımızı düşündüm. Aile içinde, iş yerinde ve sokakta nelere ve kimlere dayanıyoruz! Kıymeti biliniyor mu? Kıymeti bilinse dahi, olur olmaz her şeye katlanılmaz ki! Arsızlaşan insanlar ve artan sorumluluklar yüzünden yıpranmış ruh ve beden kalıyor elimizde. Hayata, BDSM’siz baktığımda tedirgin oluyorum. Güven, empati, sağ duyu, iyilik, güler yüz, huzur, adalet… Bütün bu değerleri hak ettiğimiz gibi yaşayamıyoruz.
Nasıl Dayanıyorsun Sorusu
Bunların gölgesinde, birinin kendini bu derece başkasına emanet etmesi ve onca “acıyı” çekmesi şaşkınlığa sebep oluyor haliyle. Nasıl dayanıyorsun sorusu oluşuyor. Kimseyi sabırsızlığa, tahamülsüzlüğe veya isyana teşvik etmiyorum. Elbette, insanlara ve koşullara uygun şekilde hoşgörü göstermek lazım. İnandığımız doğru ve güzelliklerden vazgeçemeyiz. Yalnız, önce can.
Bir de, maruz kalınan haksızlıklara ne kadar dayanırsan o kadar tebrik alıyorsun. Marifet gibi! Olması gereken buymuş gibi!
Masallar Ve Toplumsal Cinsiyet
Onlara sorsan, kendileri öyle davranmaz ama. Kimse kötü davranışı sorgulamaz, engellemez; ama yükün artıkça iyisin hoşsun. Onca kötülüğe ve “acıya” ne de güzel dayandı değil mi. İnsanlar da, haksızlıklara boyun eğdikçe gerçeği unutup daha da dayanmalıyım diye kendini heba ediyor. Bu davranışı, kendi seçimleri olan da var, mecbur olan da. Sözün muhatabı, göz göre göre kendini ezdirenler. Bunu bir başarı gibi görüp, küçük büyük haksızlık demeden canının, hayatının ve kişisel haklarının farkında olup ses çıkaran insanları ayıplayanlar. Ben sustum, sen de sus! Ben nelere dayandım, sen de dayan diyenler.
Arka kapağındaki yazıdan etkilenip bir kitap almıştım. “Masallar ve Toplumsal Cinsiyet.” Değindiği her konu falakada bir sopa gibi. Evet, falakayı unutma, unutturma! Sonuçta bu bir falaka seans yazısı.
Yüzleştiğim gerçekler, beni çok üzdü. Yetişkin bir kadınım. Herkes kadar yaşadığım, gördüğüm, duyduğum sayısız kötülük var. Bu kitabı çok daha erken okumalıydım. Kandırılmışız, yönlendirilmişiz. Üstelik devam ediyor…
Efendim ’den Dilendiğim Son Ağır Sopalar
Kitap bir yanıyla, çocukluğumuzda okuduğumuz masalların, hikayelerin ve izlediğimiz çizgi filmlerin aslında masum olmadığını gösterip içimizdeki çocuğu hayal kırıklığına uğratıyor. Diğer yanıyla, yetişkin halimizi sorgulatıyor. Dayanmak ile yazıya başladım ya, kitap burada da beni sarsıyor. Buna nasıl dayanıyorsun diye kimse sormuyor. Takılı kaldığım ve dönüp birkaç kez okuduğum o satırlar, tıpkı falakanın sonunda Efendim ’den dilendiğim son ağır sopalar gibiydi.
Yaşına ve cinsiyetine bakmadan herkes, en azından hayatının bir döneminde bir diğerinin sebep olduğu zorbalığa dayanmak zorunda bırakıldı. Bazıları kısa bir süre, bazıları maalesef bir ömür boyu. Sömürüldüler, cahil bırakıldılar, yanlış yönlendirildiler. Normalinin bu zorbalık olduğuna inandırıldılar. Yetiştirdikleri nesilleri de doğru sandıkları bu yoldan sürüklediler. Kadınlarımız, annelerimiz ne çok şey yaşadılar, bazıları yaşayamadı bile!
Tüm Kadınların Ayaklarının Altından Öpüyorum
“… Masallar bize uysal, isyan etmeyen, öfkelenmeyen kadının makbul edildiğini ve ancak ne kadar üzülüp perişan olduğunu, hatta bu üzüntünün onu hasta ettiğini gösterirse, fedakarlığında gösterişe kaçarsa istediğini elde edeceğini söyler. Peki ama tüm erkeklerin böyle bir kadını istediğinden emin miyiz?
Ya da şöyle soralım: içine ata ata kendini hasta eden, çektiği azaba, ona zulmeden kişilere yaptığı fedakarlıklara şahit olarak büyüdüğümüz ve hep onlara kaybettiklerini verme hayaliyle yaşayıp hep de kendimizi kayıplarını telafide eksik hissettiğimiz annelerimizle mutlu muyduk? Yoksa kendini ezdirmeyen, hayatın tadını doyasıya çıkaran, dünle bitmemiş hesaplarıyla uğraşacağına yarınla ilgili gezi planları yapan, ne kırılan, ne darılan yalnızca fikrini ve tavrını ortaya koyarken bizi de hayata karşı bilgili ve güçlü kılan bir anne modelini mi tercih ederdik?”
Benim acılarım tercih, onların ise ne yazık ki kötü kaderi…
Tüm kadınların ayaklarının altından öpüyorum.
Orospu Onurlandırıldı
Falakaya başlamadan önce, ailevi ve iş hayatının getirdiği birtakım sorunlardan dolayı falakayı kaldırabileceğimden emin değildim. Efendim farkını her zaman ortaya koyduğu gibi, o anda da hazır olup olmadığımı sordu. Kolay yolu seçip acıdan kaçabilirdim. İçim rahat eder miydi? Asla! Efendim nasıl uygun görürse ona hazırdım. Falaka sırasında kimseyi ve hiçbir şeyi düşünmedim. “Acıyı” hak ettiğim gibi tüm vücudumda hissettim. Uslu bir kız olup “dayanmaya” çalıştım. Nasıl dayanıyorsun sorusuna cevabım budur. Falakama kimse engel olamadığı için mutluyum.
Sonunda, Efendim’in sikmesiyle de bu orospu onurlandırıldı. Bir köle daha ne ister.
Sayısını bilemediğim sopa yedim.
Tabanlarım, hala fena kaşınıyor.
